Egon Boesten (65) is de naam, geboren in Nederland maar getogen in Duitsland. Sinds jaar en dag groot Friesland Post-fan en bezitter van een vakantiewoning in Langweer, waar hij regelmatig te vinden is. Een bijzondere kerel die samen met zijn vrouw Barbara schoolleider oftewel Geschäftsführer van de Leibniz Privatschule met locaties in Kaltenkirche en Elmshorn is. Voordat hij vijftien jaar geleden in het onderwijs startte, was Egon Boesten 25 jaar sporthoofd van de redactie bij Elmshorner Nachrichten en publiceerde hij jarenlang rapporten over schaatsen en over internationaal voetbal in het algemeen, Ajax en het Nederlands elftal in het bijzonder.
Het miezert als we op de eerste dag van november bij Egon en Barbara Boesten op bezoek gaan, waar ze aan de boorden van de Langweerder Wielen een vakantiewoning bezitten. De ontvangst is allerhartelijkst en de koffie geurt als we aanschuiven aan de keukentafel. Het Nederlands is voor Egon geen enkel probleem. Hij praat het uitstekend maar wel met een licht Duits accent. “Waarom ik een connectie met Nederland heb? Ik heb een Nederlands paspoort en dat hadden mijn vader en opa ook al, zo simpel is het. Mijn voorouders komen oorspronkelijk uit het Limburgs-Duits grensgebied, in de buurt van Kleef. Daar was in de jaren ’60 ook een Nederlands consulaat. In 1976 heb ik een paar weekjes op een bloembollenkwekerij gewerkt en toen voelde ik mij ook een echte Nederlander. Trouwens als er voetbalwedstrijden tussen Nederland en Duitsland waren was ik ook 100% voor Oranje”, steekt Boesten van wal. Dat hij ook warme gevoelens voor Fryslân en de Friesland Post heeft, is een gevoel dat al uit het begin van de jaren ’80 stamt.
“In die tijd voeren wij met de boot over de Friese wateren, onder andere in de buurt van Dokkum en ik bewaar daar fijne herinneringen aan. Sinds 1986 lees ik de Friesland Post al en ik nam het blad altijd mee naar Duitsland om het Frieslandgevoel te bewaren. We zijn al meer dan 30 jaar abonnee van het blad. Ik heb Simon van der Let (hoofdredacteur Friesland Post, red.) al eens een voorstel gedaan om een Duitse versie van de Friesland Post te maken. Het is er nog niet van gekomen, haha.”
“In 1987 waren we voor het eerst bij de schaatswedstrijden op Thialf, waar we toevallig kaartjes voor kregen. Toen kreeg het schaatsvirus vat op ons en ik kocht zelfs Vikingschaatsen. Onze tweede zoon, Jan, werd blijkbaar ook besmet. Hij heeft in de Duitse jeugdtop meegedaan en is op zijn zeventiende zelfs een jaar naar Calgary geweest. Het heeft zijn leven wel beïnvloed, want om een lang verhaal kort te maken: hij is na zijn studie daar nu doctor aan de Oxford University in Engeland. Onze oudste zoon, werkt in de buurt van Stuttgart. Hij werkt bij Bosch, is ook zo enthousiast over Langweer. Tineke is ons derde kind. Zij is kinderoncoloog en Henk onze jongste is leraar en werkt bij ons aan school.”
“Om op je vraag terug te komen waarom ik zo van Fryslân houd. De mensen zijn hier echt vriendelijk. Friezen zijn eigenzinnig, hebben een eigen karakter maar ze zijn ook open en bereid te luisteren naar anderen. Alle keren als we weer in Langweer zijn hebben we een goed gevoel, ik voel mij hier geweldig. In Duitsland wordt voor mijn gevoel alles moeilijker gemaakt dan in
Fryslân. Veel Duitsers zijn naar binnen gericht. Alleen deze omgeving al, we kijken uit over het water en het dorp is wunderschön. Het contact met de inwoners van Langweer was er meteen. Nu wij hier veel vaker komen, en dat is bijna wel een keer per maand, weten de mensen wie we zijn. Alle keren als we Langweer binnen rijden, voelt het als thuiskomen. Ondertussen heb ik al eens met Riemer van der Velde en Foppe de Haan over voetbal gepraat in de Drie Zwaantjes (bekend café, red.). Ze hebben van mij het boekje ‘Johan Cruyff-Der Prophet des Tores’ gekregen. Ik heb dat boekje, geschreven door Jaap de Groot, in het Duits vertaald. Ik heb naast de school een eigen uitgeverij, dat ieder kwartaal een tijdschrift over onze Privatschule uitgeeft. Ik kon daarom het boekje over Johan Cruyff in eigen beheer uitgeven.”
Ik ben een groot voetballiefhebber en helemaal van het Nederlandse voetbal, zeker na het Europees kampioenschap toen Oranje kampioen werd. Ik heb in verschillende tijdschriften veel over het Nederlandse voetbal gepubliceerd. Voor het WK in Duitsland in 2006 kreeg ik van de Playboy-redactie een opdracht om een artikel te schrijven over de voetbalsentimenten tussen Nederland en Duitsland. Hoe was een klein land als Nederland in staat om zo’n grote natie als Duitsland het vuur aan de schenen te leggen en dat verhaal stond te lezen tussen foto’s van mooie vrouwen. Trouwens ik was toen helemaal idolaat van het Nederlandse voetbal en kocht in Sneek van die kleine voetballen waar onze eigen kinderen mee moesten trainen, uiteraard met links en rechts. Henk was aardig getalenteerd en hij speelde later Oberliga bij verschillende clubs in Hamburg.
Toen Barbara Boesten op 54-jarige leeftijd haar werk als CEO van een groot kwalificatie-Instituut in het noorden van Duitsland kwijtraakte, was voor Egon ook de vraag ‘hoe nu verder’. Barbara wist het antwoord wel: “Ich fragte mich, was fang ich in meinem Alter jetzt noch Sinnvolles an.” En dat zinvolle leven heeft het echtpaar gevonden met het oprichten van een Privatschule. Egon zei z’n baan als journalist bij de Elmshorner Nachrichten in de buurt van Hamburg op.
“Dat is niet van de ene op de andere dag gegaan. We hebben keihard moeten werken om een school met 100 leerlingen en elf mensen in dienst op te bouwen. Nu komen er 1600 leerlingen variërend in leeftijd van drie tot achttien jaar en werken er ruim 190 medewerkers. Er zijn privéscholen waar je enorme bedragen moet betalen, daar is een maandelijks bedrag van 1000 euro niets. Ouders betalen bij ons een bedrag van 140 tot 160 per maand. Als de kinderen na schooltijd bij ons blijven om huiswerk te maken en wij hun voorzien van maaltijden is het bedrag uiteraard hoger. Wij hebben 100% geen lesuitval, dat is bij andere scholen weleens anders. We waren vandaag nog in Heerenveen en zagen daar om 12.00 uur al kinderen op straat, die zitten op dat tijdstip bij ons gewoon op school hoor.“
Zurück